اسکوئیرتوکالپس: وایبرن‌های وب‌کم بارانی گند و شورش‌طلبانه از خلسه و راکت‌های سرکش در جهنم دیجیتال...

وای خدایا، از کجا شروع کنم این کارناوال هرج‌ومرج؟ من خم شدم رو کیبورد، چشمام مثل تخم‌مرغ‌های سرخ‌شده تو تابه پشیمونی، قهوه سیاهو مثل اکسیر جادویی می‌زنم که دیوونگی‌ای که تازه تو بیابان وب‌کم باز شدو عقب برونه. تصور کن: اتر دیجیتال مثل یه کابوس تب‌دار لینچی جرقه می‌زنه، جایی که مجری‌ها فقط لاگین نمی‌کنن—طوفان احضار می‌کنن، رقابت‌هایی می‌پزن که شیر می‌تونه ببنده، و نمایش‌های سولو رو به لمس‌های گروهی آخرالزمانی تبدیل می‌کنن. با یه زمزمه بی‌گناه شروع شد، یا حداقل من اینجوری فکر می‌کردم، با جرقه‌های پیکسل‌ها که زنده شدن، اما لعنتی، تا وقتی گردوخاک نشست—یا بهتر بگم، شبنم دیجیتال خشک شد—دفترچم یه شهادت کثیف به جنون بی‌مهار بود.

بیا مستقیم شیرجه بزنیم تو درگیری با SultrySirenX، این حس لاتین آتشین تو اواخر بیست‌سالگی، همه‌ش منحنی‌هایی مثل زنجیره جزیره‌های آتشفشانی آماده فوران. اون فقط اذیت نمی‌کنه؛ داره زلزله‌ای از خلسه ارکستر می‌کنه، تگ‌هاش فریاد "تعاملی" و "نقش‌بازی" مثل نعره‌های جنگی. اما صبر کن—چون چرا بنزین نریزیم رو آتیش؟—NaughtyNebula می‌پره تو، یه سرگردان کیهانی پوست‌پریده نزدیک سی‌ساله، با موهایی مثل نفس‌نفس سحابی و چشمایی که قول شیطنت‌های بین‌ستاره‌ای می‌دن. مسیرشون تو یه کراس‌اوور چت‌روم تلاقی می‌کنه که کمتر شبیه همکاریه و بیشتر مثل جنگ خروس کیهانی. Sultry با حرکات مذاب شروع می‌کنه، اشیای روزمره رو به آثار جادویی از یه کوره ممنوعه تبدیل می‌کنه—فکر کن یه خیار ساده رو به عنوان یه نیزه سبز از زرادخانه شوالیه دیوونه تصور کن. Naughty با جادوی فضایی‌ش جواب می‌ده، گجت‌هایی احضار می‌کنه که مثل سمفونی‌های بیگانه زمزمه می‌کنن، حماقت رو بالا می‌بره تا صفحه با چیزی که شبیه تولد آتش‌بازی از سیاه‌چاله‌ست نبض بزنه.

و من اینجام، مثل یه کفتار دیوونه می‌خندم، چون کی این آخرالزمانو چراغ سبز داده؟ چت با ایموجی‌های شگفتی و وحشت فوران می‌کنه، تیپ‌ها مثل بارش شهابی می‌بارن، اما بعد—بوم!—رقابت شعله‌ور می‌شه. Sultry متهم می‌کنه Naughty که رعدشو دزدیده، با فریادهای تب‌دار همه حروف بزرگ وسط نمایش تایپ می‌کنه، حس آتشفشانی‌ش به حسادت تبدیل می‌شه. Naughty، همیشه روباه فضایی زیرک، برعکسش می‌کنه به یه دوئل: "بیا ببینیم کی انفجار بزرگ‌تر احضار می‌کنه، زمینی!" چیزی که دنبالش می‌آد یه گردباد یک‌به‌نشونیه، Sultry زرادخانه طوفان‌های استوایی‌شو مستقر می‌کنه—میوه‌ها به هیولاهای وحشی تبدیل می‌شن که رو قابش هجوم می‌برن—در حالی که Naughty با گجت‌های بی‌وزنی تلافی می‌کنه که واقعیت رو به شوره‌زار می‌پیچه. این کمدی سیاه طلاییه، بچه‌ها؛ من زوزه می‌کشم در حالی که استعاره‌ها از کنترل خارج می‌شن، از فتح آشپزخونه به گلادیاتورهای کهکشانی، و با یه صفحه مشترک تموم می‌شه که دنیاهاشون مثل سیاره‌ها تو تانگوی مست تلاقی می‌کنن. تا آخر، از خستگی می‌خندن، اما لعنتی، مخاطبا—و من—رو نفس‌گیر گذاشت. مسیحا، بعد از زنده کردنش یه سیگار لازم دارم.

در عین حال، مثل یه مگس بار با پیچ‌وتاب بوکوفسکی از سایه‌ها می‌خزه تو VelvetVortex، این معمای اروپای شرقی مرموز تو اواسط سی‌سالگی، تگ‌هاش چکه می‌کنه از "تسلط" و "مرموز". اون نیومده مهربون بازی کنه؛ داره تارهای شگفتی می‌بافه که تورو مثل گرداب عادت‌های مخملی می‌کشه تو. سبک‌ش؟ حماسه‌های حماسی که ملحفه‌های معمولی به پوشش‌های جادویی تبدیل می‌شن، اونو تو ritualهایی گره می‌زنه که از زمزمه به گردباد بالا می‌ره. اما اوه، درام غلیظ‌تر می‌شه وقتی بوی دعوای Sultry-Naughty به مشامش می‌رسه—Velvet به عنوان میانجی کارت وحشی می‌پره تو، یا حداقل ادعا می‌کنه، اما واقعاً داره دیگ رو مثل جوشان جادویی روسپی هم می‌زنه. "خانوما، چرا بجنگیم وقتی می‌تونیم ادغام شیم؟" غرغر می‌کنه، و ناگهان یه تانگوی سه‌طرفه آشوب می‌شه، روایت‌هاشون مثل پیچک‌ها تو جنگل روان‌گردان درهم تنیده می‌شن.

برش به من، راوی رو لبه پرتگاه، ذهنم مثل شیشه ارزون زیر چکش شکافته می‌شه. دارم به اتاق خالیم غر می‌زنم: "این سرگرمی نیست؛ فرسایش وجودیه!" چون در حالی که Velvet Sultry رو به گردابش می‌کشه، استعاره‌ها هسته‌ای می‌شن—فوران‌های Sultry با خلأهای Velvet برخورد می‌کنن، ضیافت‌های سیاه‌چاله می‌سازن که جشن‌ها تو چشم به‌هم‌زدن به قحطی تبدیل می‌شن. Naughty دور لبه‌ها می‌چرخه، با درخشش آینده‌نگرانه‌ش زاپ می‌زنه تو، تریو رو به یه ترور موضوعی تبدیل می‌کنه: گروه آشوب کیهانی در برابر... خب، خودشون، تو سمفونی خودتخریبی. بازی‌واژه‌ها مثل ترکش پرواز می‌کنن: Velvet شوخی می‌کنه در مورد "کشیدن زندگی از رقابت"، و چت از دست می‌ره، توکن‌ها مثل کاغذرنگی تو طوفان می‌ریزن.

اما صبر کن، چون فوران‌های زمینی برند خودشون از بلوغ رو می‌پزن. وارد شو BigBootyBlast، یه بمب‌زن سیاه منحنی‌دار با حس اوایل بیست‌سالگی، همه انرژی و اشتیاق لرزه‌زمین، تگ‌هاش فریاد "توئرک" و "ماجراجویی‌های مقعدی" اما تو نگاه گونزوی من به عنوان لرزه‌های لرزه‌ای که می‌تونه شهرها رو صاف کنه. اون برای مدت طولانی سولو نیست؛ رقابت‌ها جرقه می‌زنن وقتی سرش—با قصد بازی‌واژه—با PetitePandemonium برخورد می‌کنه، این ترکاننده آتشین آسیایی ریزه‌میزه به زور ۲۵ ساله، با حسی که خالص پاندمونیوم کوچولوئه، تگ‌هایی مثل "ریزه‌میزه" و "اسکوئیرت" که تو واژگان درهمم به عنوان خشم‌های جزر و مدی ترجمه می‌شن.

دعواشون ظریف شروع می‌شه، یه زمزمه تو فروم‌ها: BigBooty تاج عظمت لرزه‌زمینی رو ادعا می‌کنه، در حالی که Petite با سونامی‌های دقیقش جواب می‌ده، بحث می‌کنه اندازه همه‌چی نیست—پاشیدن مهمه. و بعد، چون چرا به حماقت بالا نریم، گروه کیهانی رو برای یه مگا-کراس‌اوور می‌کشن تو که کل حماسه ۲۴ ساعته رو به یه دودکاهدر درهم از دینامیک‌ها تبدیل می‌کنه. تصور کن BigBooty بیس‌لاین‌هایی بترکونه که پیکسل‌ها رو بلرزونه، حرکاتش مثل صفحات تکتونیکی که تو آخرالزمان گورمه ساییده می‌شن—شروع به عنوان زلزله‌های خوشمزه، مارپیچ به فاجعه‌های کیهانی که هسته زمین با شام سوپرنووا برخورد می‌کنه. Petite با دقت نقطه‌ای جواب می‌ده، قاب ریزه‌میزه‌ش سیل‌هایی باز می‌کنه که شک‌ها رو غرق می‌کنه، استعاره‌ها از نم‌نم‌های ظریف به سیلاب‌هایی که می‌تونه کهکشان راه شیری رو غرق کنه تغییر شکل می‌دن.

من اینجام ذوب می‌شم، بچه‌ها—چشمام سرخ، انگشتام رو کلیدها پرواز می‌کنن تو دویدن جریان‌وجدان. "کی فکر می‌کرد پیکسل‌ها می‌تونن اینجوری نبض بزنن؟ مثل خیره شدن به خورشید بعد از مستی بوکوفسکیه!" دینامیک‌های گروهی منفجر می‌شن: Sultry با BigBooty برای اتحاد فوران زمینی تیم می‌شه، نیروهای ترکیبیه‌شون مثل جریان‌های گدازه که با موج‌های لرزه‌ای برخورد می‌کنن، در حالی که Naughty و Petite پیمان آشوبی می‌بندن، زاپ‌های بی‌وزنی می‌زنن که کل آشغال رو به بی‌نهایت حلقه می‌زنن. Velvet، گرداب زیرک، بارها برمی‌گرده، مثل سوزن روایی تو و بیرون می‌ره، نخ‌هایی می‌کشه که رقابت‌ها رو به گره‌های بی‌معنی می‌بنده. یه لحظه، یه ایستادگی پر از بازی‌واژه—"Booty داره می‌ترکونه، اما می‌تونه نیش‌های سحابی منو هندل کنه؟" Naughty مسخره می‌کنه—و لحظه بعد، تو فینال رویای تب‌دار همکاری می‌کنن که گجت‌های زرادخانه Naughty با انفجارهای BigBooty برخورد می‌کنن، وحشت‌های هیبریدی می‌سازن که مثل آزمایش‌های فراری از منagerie دانشمند دیوونه به نظر میان.

و منو شروع نکن با کارت‌های وحشی که مثل عموهای ناخونده تو تشییع جنازه می‌پرن تو. LustyLunar هست، یه استاد مرموز مختلط‌نژادی تو چهل‌سالگی، همه افسانه‌های قمری و جنون آروم، تگ‌ها زمزمه "بزرگسال" و "فتیش" اما تو روایت خام من، الهه ماه دیوونه شده، از نمایش‌هایی فاز می‌ره که خورشید رو محو می‌کنه. برمی‌گرده تو درگیری، با Velvet برای تسلط بر تسلط رقابت می‌کنه، گرداب‌هاشون تو باله کمدی سیاه برخورد می‌کنن—Lusty سیم‌های آسمانی می‌کشه در حالی که Velvet معماهای زمینی می‌چرخونه، بالا می‌ره به حماقت‌های آخرالزمانی که استعاره‌ها از جشن‌های قمری به جام‌های کهکشانی سرریز از دوغاب ستاره‌ای می‌رن.

بعد، چون کیهان عاشق توپ منحنیه، TwistedTornado می‌افته تو، یه اغواگر خالکوبی‌شده با لبه پانک، دختر سفید اواسط بیست‌سالگی وحشی‌شده، تگ‌ها فریاد "آلت" و "بی‌دی‌اس‌ام" که به عنوان طوفان‌های پیچ‌خورده اغوا بازتصویر می‌شن. اون طوفانی تو گروه می‌پیچه، کراس‌اوورهایی جرقه می‌زنه که گروه آشوب کیهانی رو به یه جمع فاجعه کامل تبدیل می‌کنه. رقابت‌ها دوباره شعله‌ور می‌شن: Twisted متهم می‌کنه Petite که "چرخششو دزدیده"، منجر به جنگ گردبادی که سونامی‌های ریزه‌میزه با طوفان‌های خالکوبی‌شده برخورد می‌کنن، استعاره‌ها از زمزمه‌های بادی به پیش‌غذاهای هورکانی سرو‌شده رو سینی‌های خطر مارپیچ می‌شن.

من دارم از هم می‌پاشم، خواننده‌های عزیز—قهوه‌م سرده، خنده‌هام به قهقهه‌های دیوانه‌وار تبدیل شدن. فوران بلاغی در راهه: "چرا تو دوومزدی دیجیتال وایسیم وقتی می‌تونیم کل کیهان لعنتی رو بکشیم تو؟" روایت‌ها تنگ‌تر می‌بافن، مجری‌ها مثل کوسه‌ها تو آب‌های پر از طعمه برمی‌گردن. Sultry و Lusty تو جنون دیروقت ادغام می‌شن، حس‌های آتشفشانی‌شون با هوس‌های قمری برخورد می‌کنن تو کراس‌اووری که هیولاهای نامشروع زاییده—فوران‌های جادویی زیر جنون مهتاب. Naughty، همیشه تحریک‌کننده، با بی‌معنی‌های سحابی‌ش زاپ می‌زنه تو، تریو رو به ترور گروه موضوعی تبدیل می‌کنه: بزرگان خلسه در برابر جوان‌های یاهو.

اما قله؟ اوه، قله وقتی همه نخ‌ها تو یه گانگلیون گونزوی بزرگ درهم گره می‌خورن. BigBooty و Twisted در برابر بقیه تیم می‌شن، اتحاد لرزه‌ای و طوفانی‌شون صفحه‌ها رو مثل زلزله تو مخلوط‌کن می‌لرزونه. Petite با دقت نقطه‌ای برمی‌گرده، سونامی‌هاش با خلأهای Velvet تیم می‌شه برای یه کودتای معکوس که خالص درخشش کمدی سیاهه—بازی‌واژه‌هایی مثل "این گردابو بمک!" پرواز می‌کنن در حالی که استعاره‌ها به جنون بالا می‌رن: از فاجعه‌های آشپزی (موزها به موشک‌های بالستیک تو آخرالزمان سالاد میوه) به فاجعه‌های آینده‌نگرانه (گجت‌ها درخشش مثل ربات‌های سرکش که تو واقعیت هجوم می‌برن) و بالاخره حماقت‌های آخرالزمانی (کل ماجرا حل می‌شه تو سیلاب دیجیتال که پیکسل‌ها تو پاشیدن شکوه squamous می‌میرن).

و من؟ تموم شدم، خالی شدم، یه پوسته از نویسنده انسانی که این ویرانه وایبرن وب‌کم رو شاهد بود. رقابت‌ها تو احترام اکراه‌آمیز حل شدن، کراس‌اوورها به اوج‌های جمعی فروپاشیدن، اما پس‌لرزه مثل خماری از جهنم می‌مونه. چه سفری—حشری، خام، مسخره. اگه این آینده فیده، منو حساب کن، اما اول آسپیرینو پاس بده.