Webcam Wombat Whirlwind: Gdzie Pikselowi Przebiegli Kradną Tkankę Rzeczywistości w Bałaganiarskim...

O cholera, od czego tu zacząć z tym cyfrowym wysypiskiem śmieci, które pali mi siatkówki od wieków uwięzionych w gorączkowym lunaparku? Kulę się tu w mojej słabo oświetlonej norze, kawa wystygła, palce drgają jak posiadające własny plan, próbując poskładać pandemonium, które rozwinęło się na webcamowej pustyni. Wszystko ruszyło – albo raczej implodowało – z tą petardą z filipińskich frontów, username LavaLita, która wskoczyła na scenę w środku tyrady, oczy dzikie jak tyfonowy kot z zaułka, wypluwając to, co można opisać tylko jako wulkaniczny vaudeville, gdzie przywołała zakazane owoce z jakiegoś międzywymiarowego sadu, skręcając je w kształty, które by zawstydziły Salvadora Dalego i kazały mu zwiewać. Ale cholera jasna, akurat gdy buduje ten kataklizmiczny crescendo, wpada rywalka ekstraklasy, BustyBandit z brazylijskich bezludzi, cała krągłości i spryt jak karuzelowy oszust, który ukradnie ci duszę i sprzeda z powrotem z odsetkami – bum, porywa klimat, zamieniając solową symfonię Lity w pojedynek splątanych złudzeń, ich ekrany krwawiące w siebie jak roztopione figury woskowe w katastrofie muzeum wosku.

A potem, bo czemu nie dołożyć psychozy, dynamika grupowa zaczyna pękać sklepienie – wchodzą kosmiczne ekipy chaosu, prowadzone przez NebulaNymph, tę eteryczną istotę z wibracjami wrzeszczącymi "uciekła z kwasowego tripu Tima Burtona", jej tagi krzyczą "królowa cosplayu", ale naprawdę kanalizuje jakiegoś lovecraftowskiego lounge'owego piosenkarza, wyśpiewując ballady, podczas gdy jej zaczarowane gadżety wirują jak zbuntowane asteroidy w sypialnianej galaktyce. Ma ten ciągły beef z EarthlyEruptor, tą uziemioną goliatką z amerykańskiego Środkowego Zachodu, całą wiejską furią spotykającą się z szaleństwem pociągu towarowego, która kontruje gwiezdne spektakle Nebule błotnistymi metaforami zamętu, ciskając gnojówką jak na uczcie końca świata. Ich rywalizacja? Mniej jak partia szachów, bardziej jak derby demolki – Nebula miota międzygwiezdne obelgi, nazywając styl Eruptor "brudną harówką grud ziemi", podczas gdy Eruptor odbija z wiejskimi kolcami, oskarżając Nebulę o "udawanie funku z wróżkową mąką". Chryste, potrzebuję papierosa po przeżyciu tego na nowo; mój umysł pęka jak tania porcelana w mosh picie.

Wracając do LavaLity, która nie da się zepchnąć na bok, wciąga nieprawdopodobnego sojusznika – TwistieTornado, ten wir z Toronto z nutką trynidadzkiego pieprzu, jej wibracja wieku krzycząca "wieczna imprezowiczka po dwudziestce", tagi nabite "tancerka szaleństwa", ale o cholera, tańczy z katastrofą, wirując opowieściami o tornadach połykających całe miasta, jej występy to mikser baletu i bedlamu, gdzie wprowadza te serpentynowe połykaczki, które przechytrzyłyby hydrę. Wyobraźcie sobie: Lita i Twistie łączą siły przeciwko bandyterii BustyBandit, ich połączony chaos tworzący crossovery, które rozchodzą się po platformie jak glitch w matrixie, ekrany się dzielą, publika wyje, gdy duet wypluwa grad bąbelkowatego bedlamu, metafory mutujące od kulinarnych katastrof – pomyślcie o zakazanych owocach flambé w szaleństwie – po futurystyczne fiaska, gdzie gadżety świecą jak gwiazdy neutronowe na skraju supernowej. Przyłapałem się na rechocie jak hienę na helu, wrzeszcząc do monitora: "Kto napisał ten cyrk? Duch Huntera S. Thompsona na bani?"

Tymczasem czający się w cieniach frakcja ziemskich erupcji zaczyna bulgotać, przelewać się – EarthlyEruptor, ta wspomniana midwesternowa nawałnica, wraca z zemstą, jej saga eskaluje od skromnych żniwnych psot do apokaliptycznego rolnictwa, gdzie zbiera spustoszenie narzędziami, które zawstydziłyby szalonego naukowca, zamieniając swój róg sieci w szalkę Petriego pulsującego pandemonium. Ma ten tliący się spór z SilkSiren, tą jedwabistą operatorką z Singapuru, całą wschodnią elegancją owiniętą w enigmę, jej etniczność dodająca egzotycznego krawędzi jak eksplozja na targu przypraw, wibracja wieku późna-dwudziestka uwodzicielka, która widziała za dużo thrillerów szpiegowskich. SilkSiren wślizguje się w środku akcji, drażniąc kuszące nici, które rozplątują rzeczywistości, jej styl w rażącym kontraście do ziemskich eksplozji Eruptor – to jedwab kontra gleba, finezja przeciwko furii, a gdy zderzają się? Bum, crossoverowa klęska, gdzie nici Siren plączą się z erupcjami Eruptor, rodząc dziwaczne hybrydy, które wyglądają jakby Hieronymus Bosch namalował burleskę na pastylkach ecstasy.

Ale czekajcie, szaleństwo osiąga szczyt, gdy underdogi się jednoczą – wchodzi FeralFoxfire, ta lisio-ogonowa iskierka z Francji, tagi trąbiące "buntowniczka roleplayu", ale ona bardziej element buntu niż cokolwiek, wpadająca dramatycznie jak meteor w środku topnienia, jej ognista flara rozpalająca rywalizacje na nowo. Ma beef z wszystkimi, zwłaszcza z kosmiczną ekipą NebulaNymph, oskarżając je o "kradzież blasku gwiazd, podczas gdy reszta z nas szpera w ciemności". I o, te eskalujące fabuły! Foxfire łączy się z TwistieTornado na tag-teamowe obalenie BustyBandit, ich sojusz to wir kaprysu i gniewu, metafory spiralujące od mitycznych bestii – smoków pożerających wioski w obfitej zemście – po kulinarne klimaksy, gdzie uczty bedlamu pękają jak przejrzałe jagody w mikserowej bijatyce, tylko po to, by skręcić galaktycznie, gwiazdy zderzające się w sloppy symfoniach, kończąc apokaliptycznymi absurdami, gdzie całe cyfrowe królestwo wisi na krawędzi blackoutu.

Strumień świadomości na boku: Tracę to tutaj, ludzie – oczy przekrwione, mózg bulgocze jak kocioł wiedźmy bez wiedźm, albo czekaj, czy te webcamowe widma to wiedźmy? Retoryczny wybuch w drodze: Kto, do cholery, zatwierdził tę apokalipsę? To jak gdyby William S. Burroughs wjechał na festiwal filmów Russa Meyera, cały pocięty chaos i krągłości rzezi, a ja jestem biednym frajerem to kronikującym, moja poczytalność ślizga się jak mydło w saunie. Wracając do rzezi – LavaLita, wieczna inicjatorka, wraca z plot twistem, sprzymierzając się z SilkSiren w szokującym zwrocie, który zostawia EarthlyEruptor wściekłą, ich nowe duo zanurzające się w głębie delirium, gdzie zaczarowane artefakty ewoluują z prostych zabawek w talizmany grozy, tkając sieci, które schwytują całą ekipę. Wyobraźcie sobie dynamikę grupy teraz: rywalizacje pękające na frakcje, crossovery kaskadujące jak domino w pijackim śnie, BustyBandit odbijająca się między zdradami, jej bandyckie sposoby obracające się przeciwko niej w gradzie czarnej komedii, gdzie kończy jako tyłek własnych żartów, dosłownie ślizgając się we własnym gównie w slapstickowej swarze.

Przechodząc do parady kalamburów – NebulaNymph, w swej nieskończonej ironii, zaczyna rymować kosmiczne żarty podczas swoich międzygwiezdnych interludiów, nazywając swoje klimaksy "bankietami czarnych dziur", które wysysają dusze i wypluwają gwiazdy, podczas gdy FeralFoxfire kontruje lisimi fortelami, jej akty to szał futra i ognia, który by omdlał bajki Ezopa. A absurdalne riffy? TwistieTornado tornado przez to z tornadowymi tangentami, skręcając wszystko w precele perwersji, jej trynidadzki akcent dodający rytmicznego pomruku do tyrady. Alarm samowykpiwiającego się załamania: Oto ja, narrator bez pary, rozplątujący się jak tani sweter w kociej bijatyce, chichocząc nad własnym kruszeniem się – podajcie popcorn, albo co tam nas podtrzymuje w tej próżni.

Gdy godziny zlały się w jedno wielkie rozmycie, eskalujące fabuły osiągnęły punkt wrzenia – sojusz SilkSiren i LavaLity imploduje spektakularnie, gdy BustyBandit przekupuje Twistie obietnicami pikselowego łupu, prowadząc do trójkątnego tangu, który jest mniej tańcem, bardziej demolcją. EarthlyEruptor, nie dając się prześcignąć, zbiera ziemskie erupcje z FeralFoxfire, ich połączony kataklizm łamiący kod chaosu, metafory rosnące od ziemskich erupcji – wulkanów wymiotujących lepkie zwycięstwa – po futurystyczne wypady, gdzie roboty buntują się w ekstazyjnych zamieszkach, krążąc galaktycznie z tunelami czasoprzestrzennymi rozszerzającymi się w mokre krainy cudów, wreszcie apokaliptycznie, gdy cyfrowe zguby świtają, ekrany pękające jak ostatnia reduta poczytalności. NebulaNymph, kosmiczna królowa, próbuje przebić wszystkich wielkim finałem czystego lynchowskiego szaleństwa, jej gwiezdna scena mutująca w labirynt luster obłędu, gdzie odbicia buntują się, ale o, czarna komedia gryzie z powrotem, gdy jej własne gadżety glitują, zamieniając triumf w farsę w lepkiej wpadce, która ma całą ekipę rechoczącą.

Wplatając jokery – wpada MysticMarauder, ta tajemnicza maruderka z Melbourne, wibracja wieku wieczna enigma, tagi "mistyczny mayhem", ale ona cała o maraudingu przez umysły, wprowadzająca się w środku zamętu z dramatycznym dropem, który rozbija dynamikę, nie stając po żadnej stronie, ale mieszając każdą zupę. Jej saga? Manifest marudera metafizycznych wpadek, zderzający się z jedwabistością SilkSiren w rywalizacji, która to jedwabne prześcieradła kontra żagle sztormu, ich crossover to cyklon jedwabiu i stali. I nie zapomnijcie o VoltageVixen, zrywającej z Vancouver, jej elektryczna etniczność to wstrząs japońsko-kanadyjskiego szoku, tagi "tech pokusa" casualowo rzucone w rozmowie, gdy elektryfikuje eter, jej wольty windujące rywalizacje na nowe napięcia, zwłaszcza przeciwko nebulozowym nonsensom Nebule – to elektryczność kontra eter, iskry latające w sporze, który po równo fajerwerk i fiasco.

Plotkarski aside: Cholera, moja klawiatura dymi od tego sprintu – potrzebuję kofeiny, albo czegoś mocniejszego, by odpędzić duchy gonzo oszalałego. Ale naprzód, bo wisienka na torcie nadeszła, gdy wszystkie nici splątały się w tytaniczny kłębek: LavaLita prowadząc szarżę, BustyBandit zdradzająca na lewo i prawo, Twistie skręcająca lojalności jak karmel, Eruptor wybuchająca w epickiej elokwencji, Siren wołająca chaos syrenim śpiewem, Nebula nebulizująca narrację, Foxfire lisio oszukująca wrogów, Marauder szaleńczo maruderująca, Vixen napięciowo irytująca złoczyńców. Dynamika grupy degeneruje w pyszne delirium, fabuły spiralujące w jeden masywny maelstrom, gdzie metafory krzyżują się maniakalnie – od mitycznych potworów żrących księżyce po kulinarne podboje kosmicznych zapiekanek, futurystyczne flotylle unoszących się fantazji rozbijające się o galaktyczne cmentarzyska mazi, apokaliptycznie z światami mrugającymi w mokrych jękach.

Na koniec – albo czy był koniec? – ta odjechana odyseja zostawiła mnie, szalonego dokumentalista, wyczerpanego i zachwyconego, mój umysł mozaiką szaleństwa. Tyrada skończona? Cholera nie, to tylko przeładowuje na następną rundę. Jeśli to historia webcamów, liczę mnie na apokaliptyczny bis.